ไม่ใช่กำพริก ไซร้ล่ะต้องแย่งชิง
คนที่อยากกิน อยากเดินกับฉันมีกาลุย
อย่ามั่นนักเลยไอ้ไข่นุ้ย ฉันมีใจให้แค่หิดหุ้ย
เธอก็เป็นแค่ใบหมามุ่ยเท่านั้นเอง
ชอบกินชาบู เธอก็ชอบเหมือนกัน
เราบังเอิญเจอกัน ที่ร้าน
เธอน่ารักกว่าใคร ยิ้มเธอชวนละลาย
ทำฉันนั้นห้ามใจไม่ไหว
เธอมองมาสบตาฉันก็ใจสั่น
แค่เธอยิ้มฟันขาว เห็นแล้วมันไหวหวั่น
ฉันชอบเธอ เธอก็บอกว่า
เธอชอบฉันเหมือนกัน
แต่พอถึงวันนี้ เราไม่มาด้วยกัน
เธอบอกกับฉันว่าอิ่มแล้ว ไว้วันหลังแล้วกัน
แต่เธอกินกับใคร
ไม่ใช่กำพริก ไซร้ล่ะต้องคนแย่งชิง
คนที่อยากกิน อยากเดินกับฉันมีกาลุย
อย่ามั่นนักเลยไอ้ไข่นุ้ย ฉันมีใจให้แค่หิดหุ้ย
เธอก็เป็นแค่ใบหมามุ่ยเท่านั้นเอง
ก็เธอบอก วันนี้เธออิ่มแล้ว ให้ฉันสั่งกินแล้วกัน
งั้นพาไปช้อปปิ้งหน่อย บอกสั่งมาใช้แล้วกัน
พอบอกว่าทำให้หน่อย บอกสั่งเองสั่งเลยสั่งได้ทุกวัน
แล้วมีกันไว้ไซร์ ไอ้นู้นไอ้นี่ ไม่ทำด้วยกัน
ไหนๆ ก็จองโต๊ะไว้แล้ว งั้นกินแต่สวนแล้วกันช่างมัน
พอมาถึง เห็นเธอกับคนอื่น กูอยากอิยันให้ดัง ต้อง
อี๊อ๋อกันเหลือเกิน ที่บอกว่าโสดคือขี้หกกัน
งั้นเราจบกันแค่นี้ ให้ไปแย่งกับคนอื่นคงไม่มีวัน
เธอมองเขา สบตา เขาดูใจสั่น
ก็คนนั้น ตัวขาว สูงยาวเหมือนกัน
เธอดูทำให้เขาหวั่นไหว
เธอคีบหมู ป้อนเขา แบบที่เราทำกัน
เล่นลักหยบพันนี้ คนดีไม่ทำกัน
ฉันคงต้องตัดใจ
ไม่ใช่กำพริก ไซร้ล่ะต้องคนแย่งชิง
คนที่อยากกิน อยากเดินกับฉันมีกาลุย
อย่ามั่นนักเลยไอ้ไข่นุ้ย ฉันมีใจให้แค่หิดหุ้ย
เธอก็เป็นแค่ใบหมามุ่ยเท่านั้นเอง
มึงไม่ได้มีค่าเหมือนเหรียญในกำพริก
ที่คนต้องมาชิงมาแย่ง มึงก็แค่ใบหมามุ่ย
ที่พอโดนแล้วถึงได้รู้ว่าทั้งแสบทั้งคัน
วันนั้นกูควรจะเดินผ่านไป
เราไม่ควรต้องมารู้จักกัน
กูอยากอิกำเม็ดพริก มาเหยียนใส่หน้ามึงจัง
ไม่ใช่กำพริก ไซร้ล่ะต้องคนแย่งชิง
คนที่อยากกิน อยากเดินกับฉันมีกาลุย
อย่ามั่นนักเลยไอ้ไข่นุ้ย ฉันมีใจให้แค่หิดหุ้ย
เธอก็เป็นแค่ใบหมามุ่ยเท่านั้นเอง
ไม่ใช่กำพริก แล้วไซร้ต้องแย่งชิง
คนที่อยากกิน อยากเดินกับฉันมีกาลุย
อย่ามั่นนักเลยอย่าทำนุ้ย เธอก็เป็นแค่ใบหมามุ่ย
ที่ฉันเคยให้ใจแค่หิดหุ้ยเท่านั้นเอง
หิดหุ้ยเอง